Aan de rivier was het een en ander aan pleziervaart, van die drijvende koelkasten die ons vertellen dat algemene welvaart en wansmaak bij elkaar horen als peper en zout.

Mijn onschuld bestond alleen maar uit schuld die nog niet was gematerialiseerd.

Nog altijd komt het me voor als een weeffout in de schepping dat je op een dag niet meer naar de sluis fietst, geen bommetjes meer maakt in een flodderig zwembroekje, niet meer met elkaar worstelt en glad en rap als zeeleeuwen onder water zwemt om meisjes onder te trekken – dat je daar uitgroeit, te groot voor wordt, heb ik altijd beschouwd als een teken dat de ziel bestaat, en dat ze kan bederven.

Hij zoekt extreme lichamelijke arbeid tegen kwellingen die hij niet goed onder woorden kan brengen. Ook hij zal mens worden, naakt, bang en eenzaam als iedereen.

Het hout, had Paul berekend, was zo’n beetje begonnen te groeien toen Columbus naar het westen voer en werd gerooid toen Abel Tasman zijn ankers liet zakken voor de kust van het eiland dat zijn naam zou dragen. Sindsdien droegen de balken het huis en de boeren die zich er in de loop der tijd aan verhangen hadden.

Het beeld van de vijand was vele malen sterker geweest dan de vijand zelf.

Lang geleden had Paul pasta en rijst aan het menu toegevoegd, zijn opstand tegen het regime van aardappelen. Al hield hij zelf ook het meeste van aardappelen, je moest je ertegen verzetten. Je werd er simpel van.

Nog voor ik goed en wel vader was, merkte ik zo dat je van kinderen een sidderende schijtlaars wordt, wiens leven voornamelijk bestaat uit het afweren van rampen en gevaren.

Ze hadden aan de tijd zitten morrelen, die twee, en hem uiteindelijk onklaar gemaakt.

Je verliest de zeggenschap die je nooit werkelijk bezeten hebt. Niemand voert de regie over zijn cellen.